ฝ่าวิกฤตพลิกอาณาจักรเทพเจ้า ภาค แผนอพยพรวงผึ้ง

          ผมได้เคยดูภาพยนต์เกี่ยวกับภัยพิบัติวันสิ้นโลกหลายๆเรื่อง เพราะเป็นแนวที่ชื่นชอบ แต่ทุกครั้งก็อดคิดตามไม่ได้ว่า มนุษย์ส่วนใหญ่จะเห็นแก่ตัวเหมือนในเรื่องราวเหล่านั้นหรือเปล่า ถ้ามันอุบัติขึ้นจริง 

          ในชีวิตจริงที่ไม่ได้มีการเตรียมตัวใดๆ แต่ละวันล้วนวุ่นวายไปกับการทำมาหากินเลี้ยงตัวเองและครอบครัว ให้อยู่รอดมีกินมีใช้ท่ามกลางสังคมบริโภคนิยม ถ้าเหตุการณ์อันน่ากลัวเหล่านั้น เกิดขึ้นจริง จะมีอะไรเหลือให้ได้คิดและตั้งสติกัน ทุกข์โศกเป็นห่วงชีวิตตัวเองและครอบครัว ดิ้นรนกระเสือกกระสนจนวาระสุดท้าย  หรือยอมรับชะตากรรมนั่งลงและกอดทุกคนที่เรารัก ประหนึ่งดังได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระจากเรื่องราวแห่งชีวิตที่ล่ามรั้งเอาไว้

          ผมมองเห็นโลกในอุดมคติที่อาจจะเป็นจริงได้ยาก มองเห็นผู้คนที่เสียสละแม้ในวาระสุดท้าย เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยังยืนโบกรถอำนวยความสะดวกอย่างเคร่งครัด ในขณะที่ไฟประลัยกัลป์กำลังพุ่งทะยานพล่าผลาญใกล้เข้ามาทุกขณะ  พลทหารที่ยังคอยประคองผู้คนโดยไม่หวาดหวั่น แม้คลื่นยักษ์มหึมากำลังถาโถมม้วนกลืนกินทุกสรรพสิ่งอยู่เบื้องหลัง  ชาวนาเฒ่าที่ยืนขวางเพื่อปกป้องผืนดินอันเป็นที่รักจากกองทัพหุ่นยนต์เพชรฆาต  แม้รู้ว่าจะต้องถูกบดขยี้ลงโดยที่ไม่ต่างอะไรกับมดปลวก

          เหล่านั้นคือสิ่งที่อยากจะถ่ายทอดเรียงร้อยออกมา ซึ่งพล็อตเรื่องต่างๆนั้นก็ได้วางพร้อมอยู่ในหัวทั้งหมดแล้ว  แต่สิ่งหนึ่งที่ยากยิ่งสำหรับผมคือการลงมือเขียน เมื่อเขียนได้แล้วที่ยากไปกว่านั้นคือเขียนมันให้จบ ด้วยเหตุนี้จึงต้องขออภัยล่วงหน้าหากผมเขียนได้ไม่ทันใจผู้อ่าน หรือมีอันต้องร้างลาห่างไกลไปชั่วคราว ในยามที่ชีวิตและครอบครัวเรียกร้องการดูแลเอาใจใส่ยิ่งขึ้น